Welkom op mijn blog. Fijn dat je er bent.
Ik ben Stefan Hoeven, fotograaf, wandelaar, denker. Op deze plek neem ik je mee in mijn persoonlijke reis langs de grillige kusten van Europa én door de kronkels van mijn eigen leven. Ik schrijf en fotografeer niet omdat ik alles weet, maar omdat ik onderweg ben — stap voor stap, beeld per beeld.
Ik ben 59. Een man met een hoofd dat zelden stilstaat, altijd onderweg van het ene idee naar het andere. Ik zoek, ik denk, ik voel — vaak tegelijk. Ik ben iemand die z’n leven met open ogen wil leven, niet zomaar voorbij laten glijden. Alles moet kloppen, of tenminste: klóppend voelen. Ik wil begrijpen waar ik vandaan kom, waar ik naartoe ga, en wat ik onderweg wil achterlaten.
Fotografie is mijn taal. Het is hoe ik kijk naar de wereld, naar mensen, naar mezelf. In mijn studio vang ik momenten van kwetsbaarheid en schoonheid, vooral in zwangerschapsfotografie. Dat doe ik met toewijding, professionaliteit en een warm contact dat mensen op hun gemak stelt. Maar mijn blik reikt verder dan dat. Ik ben steeds meer bezig met portretten, met landschappen, met beelden die een verhaal vertellen zonder woorden. Ik wil mensen raken, niet alleen met wat ze zien, maar met wat ze voelen als ze kijken.
Het is voor mij belangrijk dat mensen mijn werk volgen. Dat ze geraakt worden, onder de indruk zijn. Niet uit ijdelheid, maar omdat ik iets te bieden heb. Omdat er iets in mij zit dat gedeeld wil worden. Ik wil dat mijn beelden blijven hangen. Dat mensen zich even stil voelen worden, zoals ik dat soms voel wanneer ik zelf achter mijn camera sta.
Die stilte, die ruimte, die diepte — ik vind ze nergens intenser dan op pad, te voet, langs de zee. Mijn wandelingen langs de GR-paden (de GR120, de GR34, en straks het hele E9-traject langs de Europese kust) zijn voor mij veel meer dan wandeltochten. Ze zijn een manier van leven. Elke stap helpt me om los te komen van mijn denken, om dichter bij mezelf te komen, om terug in mijn lijf te landen. Ik wandel niet om te ontsnappen, maar om op een andere manier aanwezig te zijn.
En ik neem die reis mee naar buiten. Via mijn foto’s, mijn blog, mijn verhalen. Niet als toerist, maar als waarnemer, als maker. Ik wil mensen meenemen in mijn tocht. Niet alleen om het landschap te laten zien, maar ook het innerlijke landschap — dat wat verandert terwijl ik vooruitga.
Ik ben iemand die graag alleen is, maar niet eenzaam wil zijn. Ik hou van echt contact. Geen drukke kringen, maar een paar mensen bij wie ik mezelf kan zijn. En dat lukt me niet altijd. Soms trek ik me terug. Soms duw ik mensen weg als ik me onzeker voel. Soms voel ik me niet sympathiek genoeg om echt graag gezien te worden. En dat speelt ook mee in mijn band met mijn dochters.
Mijn relatie met hen is pijnlijk. Ik heb fouten gemaakt — vooral door afwezig te zijn na de scheiding. Ik heb altijd geprobeerd contact te houden, maar ik besef dat ik tekortgeschoten ben. En hun reactie, hoe hard ook, heeft me diep geraakt. Het maakt me verdrietig dat ik nu op afstand sta van hen, net op het moment dat er nieuw leven is. Ik voel de pijn en de leegte. Maar ik probeer te aanvaarden dat ik hen nu alleen maar ruimte kan geven. En tegelijk probeer ik mijn eigen weg te blijven gaan, ook met dat verdriet in mijn rugzak.
Gelukkig is er Stacha, mijn schatje. Zij is mijn rust. Bij haar hoef ik niets te bewijzen. Ze begrijpt mijn ritme, laat me zijn wie ik ben. Ze voelt wanneer ik stilte nodig heb, en wanneer ik warmte nodig heb. Onze band is niet gebaseerd op verwachtingen, maar op aanvaarding. En dat is zeldzaam. Ze kent mijn goeie kanten, en ook de lastige — en ze blijft. Dat betekent meer dan ik vaak kan uitspreken.
Ik ben niet perfect. Ik ben gevoelig aan stress, soms op de vlucht voor spanning, soms te streng voor mezelf. Maar ik probeer mildheid te leren. Ik kijk eerlijk naar mijn verleden, naar de patronen die me gevormd hebben. Ik weet waar mijn drang om me te bewijzen vandaan komt. Ik weet waarom ik me vaak moet verdedigen tegen het gevoel dat ik niet volsta. En ik weet ook dat ik daar niet tegen moet vechten, maar mee moet leren leven. Op mijn manier. In mijn tempo.
Ik wil geen masker opzetten. Ik wil niet alleen professioneel gezien worden, maar ook menselijk. Als iemand die probeert, die leert, die struikelt, maar blijft stappen. Letterlijk, op mijn wandeltochten. En figuurlijk, in mijn groei als mens.
Als ik nu ergens op een klif in Bretagne sta, met de wind in mijn gezicht en mijn camera in de hand, dan weet ik waarom ik daar ben. Niet om te vluchten, niet om mezelf te verliezen, maar om thuis te komen bij wie ik ben.
Dank je dat je de tijd neemt om mijn verhaal te lezen. Als iets je raakt, als je vragen hebt of gewoon iets wil zeggen: voel je vrij om me een berichtje te sturen.
We zijn allemaal onderweg — ieder op zijn eigen manier. Dit is de mijne. En ik vind het bijzonder dat jij een stukje meewandelt.
Hier kun je je inschrijven op mijn nieuwsbrief, voor regelmatige updates over mijn blog.