Mijn allereerste testwandeling met een volledig geladen rugzak
Vol enthousiasme vertrok ik van huis en nam een enorme omweg via het wandelnetwerk naar Grembergen. Waarom een omweg? Blijkbaar vind ik het leuk om het mezelf moeilijk te maken. Bestemming: een gereserveerde tuin via Welcome To My Garden, waar ik mijn tent mocht opzetten. Bij aankomst stond er 25 km op de teller en stond mijn rug op het punt het op te geven. Maar ach, details.
Les 1: 25 km met een rugzak? Veel te veel!
Na 19 km liet mijn lichaam me duidelijk weten: “Genoeg is genoeg!” Maar natuurlijk moest ik die laatste 6 km nog afleggen. Het begon nochtans goed: de eerste 12 km gingen vlot, met een leuke pauze bij een molen. Tot mijn geplande route afgesloten bleek en ik een gigantische omweg moest maken. Precies wat ik nodig had—extra kilometers. Gelukkig belandde ik in een dorp met de onheilspellende naam ‘Castel,’ waar verkoopautomaten als een oase in de woestijn stonden. Ik werkte twee heerlijke appelgebakjes en een fles Aquarius naar binnen, alsof ik een marathonloper was die net de finishlijn haalde. Om te overleven, kocht ik ook een blik soep, want—uiteraard—had ik mijn avondeten vergeten.
De laatste 6 km waren pure marteling. Mijn benen protesteerden collectief tegen de rest van mijn lichaam. Maar toen, amper 500 meter van mijn bestemming, ontdekte ik een kleine supermarkt. Daar scoorde ik triomfantelijk een blik ravioli bolognese (Michelin-sterren interesseerden me op dat moment weinig) en nog wat drankjes, want ik was inmiddels een wandelende spons geworden.
Les 2: Oortjes? Nee, bedankt.
Ik dacht dat muziek de pijn misschien zou verzachten. Maar nee, mijn oortjes vielen minstens zeven keer uit. Eén keer moest ik zelfs een complete zoekactie uitvoeren om ze terug te vinden. Na deze slapstickervaring besefte ik: dit is niets voor mij. Voortaan wordt het de Shokz-headset—valt niet uit en ik kan nog steeds mijn omgeving horen.
Aankomst: Halleluja!
In de laatste meters sleepte ik mezelf naar het huis van mijn gastheer. Tot mijn verbazing bleek hij een grote verdeler van robotmaaiers te zijn. Handig, mocht ik ooit besluiten mijn gazononderhoud te automatiseren terwijl ik mezelf fysiek sloop op wandeltochten. Zijn dochter bracht me naar de tuin en gaf een korte rondleiding. Tot mijn grote vreugde was er een keuken, een douche en een toilet. De douche werd genegeerd—prioriteiten, mensen—maar het toilet was een levensredder.
Het opzetten van mijn tent ging vlot, dankzij mijn strenge thuistraining (lees: minstens drie rondes vloeken). Maar terwijl ik bezig was, voelde ik de vochtigheid al stijgen. Ik stuurde een bericht naar Stacha in de hoop dat mijn tent niet zou veranderen in een mistkamer. Spoiler alert: dat deed hij wel.
De kampeernachtmerrie
Etenstijd! Mijn soep smaakte alsof hij uit een vijfsterrenrestaurant kwam. Alles smaakt geweldig als je op instorten staat. Daarna werkte ik de ravioli naar binnen, gevolgd door koffie. Ondertussen werd het steeds vochtiger, dus besloot ik mijn tent in te kruipen. En toen begon het echte avontuur.
Mijn tent is, laten we zeggen, ‘compact.’ Dat is een beleefde manier om te zeggen dat hij véél te klein is voor iemand van 1,94 meter. Ik moest mezelf vouwen als menselijke origami om in mijn slaapzak te geraken. Stijve spieren en tentacrobatiek? Slechte combinatie. Uiteindelijk lag ik, maar ‘comfortabel’ was zeker niet het juiste woord. Na een kort gesprek met Stacha begon mijn lichaam volledig te protesteren. Overal pijn. “Misschien helpt een andere houding?” Slecht idee. Er was geen enkele positie waarin ik me niet als een opgesloten, vochtige martelaar voelde.
Om 23:00 uur moest ik naar het toilet. Wat betekende: uit de slaapzak, uit de tent, door de vochtige nacht naar het toilet, en dan de hele hel opnieuw door om weer in mijn tent te kruipen. Tegen de ochtend was ik volledig gesloopt. Om 6 uur stond ik op puur uit ellende en bracht een uur door in de keuken, drie koppen koffie achterover slaand terwijl ik mijn levenskeuzes overdacht.
De grote conclusie: tent? Nee, bedankt!
Ik kwam tot een onvermijdelijke realisatie: backpacken met een tent is NIETS voor mij. Nu kun je zeggen: “Kom op, wees geen mietje.” Maar eerlijk? Ik wil genieten van mijn wandelingen, niet overleven als een gestrande ontdekkingsreiziger. Nergens staat geschreven dat ik per se in een tent moet slapen, toch?
De terugtocht: Opwijk, here I come!
Om 7u30 had ik mijn tent ingepakt en begon aan de laatste 6 kilometers naar station Dendermonde. Daar moest ik een half uur wachten op de trein, wat als een VIP-ervaring voelde na de horror van afgelopen nacht. Eenmaal op de trein wist ik: ik had nog een zielige 1,5 km te gaan van het station naar huis. Maar ik haalde het! Wat een avontuur… Eentje die ik niet snel opnieuw zal herhalen!