Van Spycker naar Bourbourg: 16.5 km
Deze nacht heb ik beduidend minder goed geslapen. Dat bedje was te klein voor mij. Ik werd iedere keer wakker als ik weer op een harde rand lag. Jammer. Maar ca va, er zijn ergere dingen. Deze ochtend na een lekker kop koffie van Dominique ongeveer om 9u30 terug op pad.
Toch wel content dat het de laatste dag is, want mijn lichaam heeft nu echt wel wat rust nodig. Daar kan ik morgen aan beginnen! Nu toch nog wel 16.5 km voor de boeg. Ik moet eerlijk bekennen, ik had de zwaarte van deze 4 daagse toch wat onderschat. Mijn lichaam is dat niet gewoon en liet dat ook op meerdere manieren merken. Ik had me voorgenomen om mijn dag vandaag op te delen in 4 delen, van een goeie 4 km en dan telkens 10 minuten à een kwartiertje rust ertussen.
De eerste blok ging echt gezwind, ik begon te denken dat ik er door kwam lichamelijk. 10 minuutjes pauze en weer verder.
Trouwens, sinds gisteren ben ik beginnen te wandelen met mijn wandelstokken. En tot mijn verbazing is dat echt een hele verbetering. Het kwam doordat ik mijn fleece had uitgedaan, wegens te warm, en na een tijdje merkte ik dat ik de zakken van mijn fleece miste. Toen ik die aan had liep ik vaak met mijn handen in de zakken van mijn fleece. Maar nu dat niet meer ging, voelde ik na een tijdje dat mijn armen zwaar begonnen te worden. Toen kwam ik op het idee om mijn wandelstokken eens te proberen. Ik had thuis naar een YouTube filmpje gekeken om te zien hoe het moest en dat was wel handig. Ik heb maar 5 minuten een beetje moeten zoeken tot ik het door had en dat gaf echt een enorme verluchting. Terwijl ik dag 1 en 2 nog aan het denken was om ze de volgende keer niet meer mee te nemen, weet ik nu dat ik absoluut niet meer zonder kan! Nu weet ik waarom die gekke wandelaars allemaal met van die stokken lopen, hahahahaha.
De tweede blok ging al iets stroever, ik moest moeite doen om aan mijn 4 km te geraken. Betrapte mezelf dat ik vrij vaak op mijn klok keek om te zien hoelang het nog was. Het landschap hielp ook niet echt. Het is niet dat het niet mooi was, maar echt fotogeniek vond ik het niet. Vandaag maar 2 foto’s. Bovendien waren het telkens erg lange rechte stukken, dus ik moest lang wachten voor ik weer een nieuw richtpunt kreeg.
Het is me uiteindelijk toch gelukt om die 4 km rond te krijgen, maar het was niet van harte. Het enige lichtpunt dat ik had, was dat ik al ongeveer op de helft zat en dat als ik nu nog eens 4 km liep, dat ik dan het einde kon beginnen te voelen. Voelen was een understatement ja. Elk bot in mijn lijf begon gewoon pijn te doen. Dus geen euforie dat ik er bijna was, maar echt puur afzien.
Mijn derde blok heb ik uiteindelijk zelfs meer dan 4 km gewandeld omdat ik absoluut in het laatste dorpje voor Bourbourg wilde geraken. Ik begon ondertussen trouwens ook wel honger te krijgen. Dus eindelijk dat dorpje gepasseerd, heb ik me werkelijk in het gras laten vallen. Pfffff. In mijn boekje gekeken en Maps geraadpleegd om te kijken hoe ver het nog was. Ik zag dat het nog een goeie 2 km moest zijn tot aan de ingang van Bourbourg en nog eens een kilometer ongeveer tot aan de kerk, wat mijn einddoel was. Ben dan een kwartiertje blijven zitten in het gras, mijn drinkbus tot de laatste druppel leeg gedronken, want in dat stadje zou ik toch zeker water vinden.
Hopla, terug recht voor dat laatste stuk, weer zo een ellenlang recht stuk langs een beek of zoiets. Toen ik aan de ingang van Bourbourg arriveerde, zag ik toch niet meteen een Carrefour vlak naast mijn route. Ik ben daar bijna binnen gerend -voor zover dat nog kon- om mij van proviand te voorzien. Een lekkere ronde Suisse, 2 voorverpakte boterhammen, een appel en een banaan en een flesje Orangina en een flesje Cola zero. Wat een geluk had ik, bij het buitenkomen van de winkel was er ook nog eens een tafel en een stoel, alsof ze het daar speciaal voor mij hadden neergezet! Daar heb ik toch 20 minuutjes rustig mijn middag gegeten.
En dan dat allerlaatste stuk tot aan de kerk. Oh wat deed het allemaal pijn! Ik ben er werkelijk naartoe gestrompeld. En wat ik zo een beetje dacht klopte ook wel: er was een bushalte aan de kerk.
Gelukkig stonden er nog mensen aan de halte, dus even nagevraagd zodat ik op de juiste bus zou zitten. Een heel behulpzame jonge vrouw heeft gezorgd dat ik de juiste bussen nam om zo snel mogelijk aan Duinkerke station te geraken. Daar een trein naar Lille geboekt en van Lille naar Brussel en van Brussel naar Opwijk. Om 14u10 kwam ik aan aan de kerk van Bourbourg en om 19u45 stapte ik mijn appartement binnen… samen met een pot ravioli. Hij heeft het ook gehaald en heeft al een ereplaatsje in mijn boekenrek gekregen.
Nog snel wat eten gaan halen in de AH in Merchtem, gegeten, gedouched en dan aan deze blog begonnen. Morgen schrijf ik nog een blog over: Wat hebben wij geleerd, wat gaan wij niet meer doen en wat gaan we zeker wel nog doen. Ciao!