Al terug een stuk pittiger, maar…
Vandaag in totaal net geen 20 kilometer gewandeld. Het was dus terug meer bergop en bergaf. Maar ofwel had ik vandaag een goeie dag ofwel begin ik toch al wat sterker te worden, want ik heb het heel goed verteerd vandaag. Ik was niet uitgeput toen ik aankwam. Morgen gaat het, denk ik, een beetje van hetzelfde als vandaag zijn, en waarschijnlijk nog een paar kilometer meer dan vandaag. Ik kijk er al naar uit!
De dag begon trouwens met een echt zware regenbui. Ik had al snel mijn regenjasje aan maar na enkele kilometers vond ik het zo gortig dat ik ook mijn regenbroek heb aangedaan. Tegen de middag was de bui gelukkig over, ondertussen was ik wel goed nat. Weer iets geleerd. Als het echt hard regent, dan blijf je niet droog, ook niet met regenpak. De volgende keer ga ik me toch nog iets beter wapenen tegen de regen.
En toen kwam het. Ik heb het weer gedaan. Ik ben weer eens een stukje ‘hors circuit gegaan omdat ik dacht dat het wel mooi kon zijn. Het stond in de gids, dat het een mooi alternatief circuit kon zijn…Amai, ik heb mijn peren gezien. In het begin zag het er best goed uit, dus ik was me van geen kwaad bewust. Maar naarmate ik vorderde werd het moeilijker en moeilijker. Eigenlijk had ik moeten terug gaan toen het moeilijker begon te worden… Maar ik had nog die vorige keer op de GR120 in gedachten en ik dacht deze keer ga ik doorzetten! Hahahahahahahaha! Aiaiai.
Ik ben gelukkig maar één keer gevallen. Net op een moment dat het iets gemakkelijker leek, gleed ik uit en ik was te laat om mijn wandelstokken te zetten. Het was op het zand, dus de val op zich viel wel mee, hoewel het een flinke smak was. Vanaf dan natuurlijk extra voorzichtig. Deze keer ben ik dus wel over een aantal rotsen gekropen. Het was echt heel hachelijk op momenten. Het probleem was dat ik niet over het zand kon lopen, want daar zakte ik tot voorbij mijn enkels in het zand, dus dat was echt geen optie. En die rotsen waren ontzettend glad. Die zijn op zich al glad waarschijnlijk, maar nu met die stortregen van deze ochtend waren ze echt super glad. Zonder mijn stokken was ik er gewoon niet over geraakt. Helaas ben ik ergens een punt van één van mijn stokken kwijtgeraakt. Ik kan er nog wel mee wandelen, maar het ziet er een beetje raar uit.
Op een gegeven moment zag ik eindelijk een plek waar ik terug het binnenland ik kon en dat heb ik dan ook direct gedaan. En wonder oh wonder ik zat direct terug op de GR. Ik was effe helemaal kapot. Me even op een trap gezet, schoenen uit, regenbroek en -jas uit, fleece uit. Pfffff. Schoenen terug aan, die waren zo vettig… Mijn veters kreeg ik bijna niet meer gestrikt, zo vettig. Nog even uitgepuft, een paar voedingsrepen gegeten en dan terug op pad. Ik denk dat dit nu toch wel de laatste keer is dat ik nog een ‘hors circuit’ heb gedaan.
De rest van de tocht ging weer goed op en af maar ik heb me vooral niet geforceerd in de bergop, beetje rustiger naar boven lopen, mijn tijd nemen. Dat is misschien wel de reden dat ik mij niet uitgeput voelde toen ik aankwam. Ik ben zelfs nog 2,5 kilometer heen en terug van mijn slaapplaats gewandeld omdat ik had gezien dat daar een supermarktje was. Daar in een cafeetje een lekkere Leffe gedronken en dan mijn boodschappen gedaan. Tegen 17u00 was ik uiteindelijk hier in mijn B&B. Ik zit ongeveer 1,5 kilometer van het GR pad voor morgen. Dat valt nog wel mee.
Door de regen weinig foto’s vandaag, de rest van de dag was het droog, maar vrij zwaar bewolkt. Morgen is de weersvoorspelling beter. Hopen dat ze juist zitten.
Tot slot nog de beelden van een korte dronesessie vanavond. Er stond redelijk veel wind, ik durfde niet te lang te vliegen.
Zicht vanop het terras van mijn B&B
In de verte zie je Saint-Jacut en het eiland dat ik gisteren gefotografeerd heb liggen.
Op het terras van de B&B
🏖️ Weetje over Saint-Cast-le-Guildo
Saint-Cast-le-Guildo is vandaag een gezellige badplaats, maar ooit speelde het een hoofdrol in een stuk vergeten geschiedenis. In 1758 kwamen hier meer dan 10.000 Britse soldaten aan land tijdens een mislukte aanval op Bretagne. De Fransen sloegen ze terug op het strand – het werd een kleine veldslag met een flinke impact, en het strand waar dit gebeurde heet nog altijd la plage de la Fresnaye.
🎣 En nu?
Van die veldslag merk je weinig als je er nu loopt. Het dorp ademt eerder rust dan strijd. Met z’n lange zandstranden, oude vissershuisjes en zicht op Fort La Latte in de verte, is het zo’n plek waar je vanzelf even stopt om gewoon te kijken. En met wat geluk zie je bij laag tij de oestervelden opduiken: Saint-Cast is ook een oesterplek, al houden ze dat liever een beetje stil.
Voilà. Oogjes toe en snaveltjes dicht! Tot morgen. Ciao!
Die val… ocharme ! Wel niet verwonderlijk als je die groene keien ziet. In het vervolg dan maar het gewone pad blijven volgen !?